Af hverju eru allir að reyna að ná botninum?

Af hverju reyna ráðamenn og almenningur ekki frekar að ná toppnum í stað þess að vera sífellt að láta sig síga niður á botn?  Það er einföld sálfræði að ef maður segist lenda í einhverju áfalli þá gerist það.  Þetta er svona álíka og knattspyrnumaður sem er að taka vítaspyrnu hugsar í sífellu: "Ég brenni af" eða "Þetta verður varið hjá mér!".  Hvað haldið þið að gerist hjá honum?  Það vantar jákvæðar fréttir og jákvæðar hugsanir.

 

Eva Joly: Botninum ekki náð